Związki humusowe.

Awatar użytkownika
alkorta
Założyciel
Posty: 1000
Rejestracja: 15 listopada 2012, 16:47
Płeć: On

Związki humusowe.

Post autor: alkorta »

Na początku należy zaznaczyć, że nazwa związki humusowe obejmuje ogólnie różne związki wielkocząsteczkowe, należące do substancji organicznych, które powstają w wodzie w wyniku humifikacji, czyli oddziaływania czynników chemiczno-fizycznych (odczyn wody, tlen, temperatura) i fermentacyjnych (bakterie, grzyby) na martwe, trudno rozkładające się szczątki roślinne (lignina, celuloza). Humifikacja trwa o wiele dłużej niż np. mineralizacja, gdzie następuje szybki rozpad substancji organicznej na proste związki nieorganiczne.
Związki humusowe pod względem chemicznym są bardzo różnorodne .
Do pierwszej grupy należą fulwokwasy, które charakteryzują się rozpuszczalnością w wodzie, zaś ich wodne roztwory mają odczyn kwaśny.
W drugiej grupie znalazły się kwasy huminowe, które nie są rozpuszczalne w wodzie, a jedynie w słabych roztworach alkalicznych (NaOH; NH4OH; KOH) tworząc z nimi ciemnobrunatny roztwór humianów tj. soli kwasów huminowych i zasad.
Trzecią grupę stanowią huminy i ulminy, które nie są rozpuszczalne prawie w żadnych odczynnikach chemicznych.
Duża koncentracja związków humusowych występuje w torfach, węglu brunatnym, lignicie, sylicie, jak też w próchnicy. Często istotnym składnikiem humusu są garbniki - występują one prawie we wszystkich częściach roślin. Stwierdzamy je w liściach, korze, drewnie, korzeniach i owocach. Występują one również w niektórych roślinach niższych: glonach, porostach, mchach i grzybach. Ciemna barwa garbnika powstaje przez utlenienie barwnika flobafeny, dzięki któremu tworzy się ciemna barwa w korze drzew i herbacie. Dla orientacji przytoczyć można wykaz zawartości garbników w kilku gatunkach roślin:
liście brzozy 8-9%
liście olchy 11-13%
liście kasztanowca 9-10%
kora brzozy 5-8%
kora świerkowa 8-10%
kora dębu 10-15%
drewno kasztanowca 7-18%
herbata 17-20%
Bardzo duże ilości garbników zawierają zielone skorupy orzecha włoskiego, podobnie zresztą jak i jego liście, które mają tego związku ponad 30%. Najwięcej jednak garbnika występuje w korzeniach drzew mangrowych - bo blisko 50%.
Związki humusowe, w zależności od stopnia stężenia, zabarwiają wodę naturalną na żółto, a niekiedy do żółto-brunatnej. Ze względu na kwasowy charakter związków humusowych następuje obniżenie odczynu wody (pH) co sprzyja stabilizacji układu koloidalnego, a zarazem zwiększa się stopień dysocjacji związków humusowych fulwokwasów, które prowadzą do pogłębienia barwy wody.
Dużym rezerwuarem związków humusowych są torfy, które prasowane w kostki lub bele przeznaczone są dla celów opałowych czy też ogrodniczych. Torf w stanie naturalnym składa się z silnie uwodnionej mieszaniny rozłożonych szczątków roślinnych i z niewielkiej ilości resztek zwierzęcych. Przeciętnie torf zawiera 60% węgla, około 5% wodoru, od 30-40% tlenu i od 1-4% azotu. Ze związków mineralnych stwierdzamy krzemionkę, wapń, żelazo, potas, fosfor oraz szereg mikroelementów.
Przy stosowaniu kwasu humusowego, w przypadku zbyt wysokiej twardości (powyżej 8°n) nie obserwuje się dostatecznej jego skuteczności, ponieważ zachodzi tu proces częściowego strącania kwasu przez związki wapnia i magnezu, które w takiej wodzie się znajdują. Ponadto zbyt duża koncentracja (przedawkowanie) kwasu humusowego działając przez dłuższy czas, wpływa hamująco na uprawę roślin ale nie ujemnie na ryby. Podkreślić należy, że kwasy humusowe łatwo łączą się ze związkami żelaza, fosforu, kobaltu, manganu, miedzi, które w tej postaci są łatwo przyswajane przez rośliny. Ta zależność objawia się tym, że rośliny dobrze się ukorzeniają, tworzą mocną łodygę, a liście uzyskują ładną, zieloną barwę. Związki humusowe w umiarkowanej ilości bardzo korzystnie wpływają na kondycję zdrowotną ryb i ich biologiczną aktywność. Innym sposobem na wprowadzenie kwasów humusowych do wody będzie ułożenie na dnie akwarium kawałków tzw. lignitu czyli stwardniałego węgla brunatnego, który skutecznie buforuje pomiędzy substancjami mineralnymi a hydrobiontami. To oddziaływanie wynika z wydzielających się z lignitu substancji humusowych, które nie zawierają czynników chorobotwórczych jak też wstrzymują dyfuzję związków toksycznych i szkodliwych dla roślin i zwierząt. Przykładowo można podać, że 1 kg lignitu zawiera następujące ilości pierwiastków chemicznych:
fosforu (P) 10-20 mg
potasu (K) 20-100 mg
magnezu (Mg) 300-500 mg
wapnia (Ca) 1500-2500 mg
siarczanu (SO4) 10-20 mg
żelaza (Fe) 10-30 mg
cynku (Zn) 2-5 mg
miedzi (Cu) 2-4 mg
molibdenu (Mo) 0,1 - 1 mg
boru (B) 2-5 mg
Należy przestrzec, że w akwariach do których wprowadziliśmy humusowe związki nie można stosować zbył jaskrawego oświetlenia, a już w żadnym przypadku promieni ultrafioletowych, ponieważ zawarte w wodzie garbniki ulegają wytrąceniu, a następnie koagulacji, czego objawem będzie zmętnienie wody i pojawienie się kłaczków, które oblepiają skrzela ryb lub pokrywają np. złożoną ikrę.
Na­tura dała nam dwo­je oczu, dwo­je uszu, ale tyl­ko je­den język po to, abyśmy więcej pat­rzy­li i słucha­li, niż mówili.


300 l
- Symphysodon Discus
- Corydoras Metae
- Corydoras Panda
- Ancistrus dolichopterus
ODPOWIEDZ

Wróć do „Woda”